چند سالی است که صداوسیمای جمهوری اسلامی به مناسبت پیروزی انقلاب برنامه های مستندی را تهیه و پخش می کند. امسال نیز در ایام دهه فجر شاهد پخش برنامه ای تحت عنوان «راهی که آمده ایم» از شبکه های تلویریونی هستیم. مستند راهی که آمده ایم تحولات و پیشرفت هایی را که بعد از پیروزی انقلاب در زمینه های گوناگون اتفاق افتاده، نشان می دهد. تهیه کنندگان این برنامه با ارائه آمار و ارقام تحولات صورت گرفته در سی و پنج سال گذشته در عرصه های گوناگون به ویژه پیشرفت در علم و صنعت و فن آوری و توسعه مراکز علمی را به تصویر کشیده اند. آمارهایی که ارائه می شود حکایت از رشد فزاینده و پیشرفت های چشم گیر دارد به طوری که هر ایرانی با مشاهده آن خوشحال می شود.

 واقع مطلب این است که آمار و ارقام همواره بر کمیت دلالت دارد و بسیاری از پیشرفت ها، مانند یازده برابر شدن تعداد دانشگاه ها، افزایش بیست و پنج برابری تعداد دانشجویان، چهار و نیم میلیون فارغ التحصیل دانشگاهی و رشد فزاینده تولیدات علمی تنها به لحاظ کمی اتفاق افتاده است در حالی که از نظر کیفی تحول خاصّی صورت نگرفته است؛ بنابرین نباید به این آمارها (آن هم اگر درست باشند) خیلی خوشبین بود.

در کنار پخش آمارهای کذاییِ برنامه راهی که آمده ایم، رئیس جمهور روحانی در صحبت های روزهای اخیر خود به دو نکته اشاره کرد که می تواند پیامد خوبی را داشته باشد؛ دکتر روحانی در مصاحبه تلویزیونی چند شب پیش، از نبود یک سیستم مالیاتی دقیق در کشور و تلاش دولت برای تهیه آمار دقیق و به‌روز سخن گفت؛ هم چنین رئیس جمهور در اجلاس روساي دانشگاه ها با اشاره به حواشی مقالات دانشگاهی گفت: «مقاله به تنهایی به درد نمی‌خورد... دنبال تحقیق، فقط تا تدوین مقاله نیستیم.... ما نیاز به پژوهش‌های توأم با اخلاق داریم. نیاز به پژوهش‌هایی داریم که اصیل ]باشد [و محقق از تلاش خود مایه گذاشته باشد».

از اظهارات آقای روحانی، می توان به واقع بینی ایشان صحّه گذاشت و از او این انتظار را داشت که به عنوان رئیس دولت با همکاران خود برای بهبود کیفیت علمی کشور تلاش کنند.