شیلان، در لغت به معنی سفره طعام و سفره بزرگ که انواع خوراکیها بر آن چیده شود می باشد( عمید). در اصطلاح رسم ویژه ای است که برای طلب باران برگزار می گردد. در کشور ما برخی از شهرها و روستا ها برای طلب باران رسوم خاصی دارند مانند؛ رسم چومچه خاتون در آذربایجان، عروسی قنات در میان مردم کویر، پنجاه بدر قزوینی ها، حلیم باران مردم قم، بار بارونی بوشهری ها و شیلان یا شیلون مازندرانی ها.

شیلان در سروجهان نیز همانند مازندران برای طلب باران اجرا می شود ولی با شیلان مازندرانی ها تفاوت هایی دارد. شیلان سروجهان که در اصطلاح محلی به آن شیلان دادن می گویند سابقه ای دیرینه دارد و در استان زنجان تنها جایی است که چنین رسمی را دارد. شیلان سروجهان که هر ساله برای طلب باران، رفع آفات، بلایا و بیماریها برگزار می گردد به این صورت است که چند نفر از معتمدین روستا نماینده می شوند و از تمامی مردم روستا مبلغی را جمع آوری می کنند و با پول جمع شده گاوی را می خرند سپس آن را کشته و از گوشتش آبگوشت درست می کنند. این رسم معمولا در اواخر اردیبهشت ماه و یا اوایل خرداد ماه برگزار می گردد و در یک روز خاص از حدود ساعت 11 تا ساعت 15 در مسجد روستا سفره ای گسترده می شود آن روز همه مردم روستا کار و کاسبی خود را تعطیل کرده دسته دسته برای خوردن آبگوشت به مسجد می روند و بعد از خوردن غذا برای باریدن باران و رفع بلایا دعا می کنند. هر کس دوست، فامیل و یا آشنایی در شهر ها و روستاهای دیگر داشته باشد آنها را نیز به میهمانی شیلان دعوت می کند. شیلان سروجهان در گذشته ها هر ساله به طور مرتب برگزار می شد و لی در سالهای اخیر دیگر آن حرارت سابق خود را ندارد و به ندرت فقط در زمان خشکسالی و یا بروز حوادث غیر مترقبه برگزار می گردد.